Doorgaan naar hoofdcontent

Niet 1 maar 2 dappere vrouwen

In April 2014 had ik weer een werkoverleg, een paar weken daarvoor ontvingen alle uitgenodigde een mail met daarin het thema voor de training die we dan doen. En het thema was: meldcode huiselijk geweld. Wat vond ik het eng om te gaan. In de auto heb ik de hele weg er naar toe gebeden. Alles in mij schreeuwde, GA NIET! Bel toch af. Wat moet je nog leren van huiselijk geweld? Jij weet het allang..... Blijf daar weg.

En toch vond ik de kracht om naar binnen te lopen, in de Nieuwe Westerkerk in Capelle was het, dus niet heel ver weg. Er waren al wat collega's, maar eigenlijk nog niemand die ik kon, ja de leidinggevende en 2 planners, maar die waren bezig. Nou ben ik best een sociaal iemand, dus liep ik naar een groepje meiden. Stelde mezelf voor, luisterde naar de gesprekken, over welke omgeving we werken, hilarische momenten of verdrietige momenten die we tegen komen in ons werk. En uiteindelijk wilde ze wat meer weten van mij, tja Petrina wat ga je vertellen en wat niet, ach laat los eerlijk zijn en komt goed. Dus ik vertelde dat ik gescheiden was en 2 kindjes heb. Ik zag echt 10 paar grote ogen op mij gericht. Jij gescheiden?? Wat erg zeg.  Alles in mij schreeuwde: neeeeeeeeeee niet nu dit onderwerp, nog voor de training, maar goed we gingen gewoon verder. Ja zei ik, dat is erg lastig en soms zwaar. We praten er over, en daar kwam de vraag, waarom ben je eigenlijk gescheiden? Wil je dat vertellen, het hoeft niet hoor. Ik deed het en vertelde deeltjes van het verhaal, uit zelf bescherming, als ik alles ging vertellen dan kon ik de training helemaal afschrijven. Dus ik vertelde wat dingen. Uiteindelijk sloot ik luchtig af en vele van het groepje gingen heerlijk verder naar andere onderwerpen. Maar 1 vrouw niet, die nam mij even apart en gaf aan: je bent zo dapper! Ik moet je zeggen, geen idee waarom want ik ken je niet, jij bent echt een dappere en sterke vrouw.

En daar brak de sterke dappere vrouw die zich voorgenomen had, kom we gaan niet huilen daar, huilen doe je maar als je weer thuis bent.

We raakte in gesprek, herkende veel bij elkaar van onze jeugd. Bij de training zat zij op de achterste rij, en ik ook vrij achterin, met hetzelfde idee. Maar we hebben het doorstaan! Uiteindelijk kon ik het niet droog houden maar was het huilen geen probleem meer voor mij. Ik durfde ook dat deel van mezelf te laten zien en liet het er zijn. Het is verschrikkelijk, huiselijk geweld! En hoe mooi, met mijn ervaring kan ik mensen daar bij helpen. Ik voel het, ik merk het en weet ook hoe ik dingen kan doorbreken en nu leerde ik ook nog wat de organisatie kan betekenen als ik het signaleer. Als ik het tegenkom sta ik niet alleen.

Niet alleen meer Petrina!

Uiteindelijk spraken ik en de andere vrouw nog af, en nog vaker en vaker, we hadden zoveel gespreksstof. Nou zit ik daar ook niet echt om verlegen weet ik, maar er was een diepe band gelegd die avond. Een lieve vriendin en mooie collega rijker ging ik uiteindelijk weg bij deze moeilijke training. Wat een gebedsverhoring!

Wat doet de vriendschap ons beide goed, herkenning en erkenning. Respect voor elkaar en beide bijzonder mooie talenten.

Ik ben nog zo blij dat ik toen niet geluisterd heb naar mijn vlucht gedachten, dat ik inderdaad dapper en sterk was en de pijn niet uit de weg ging.

(mooie afsluiter in mijn week over het thema vriendschap)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

Geef je verleden over

Heel vaak hoor ik mensen praten met elkaar. Er word gesproken over het verleden. Zelf doe en deed ik dat ook heel veel. Maar telkens kom ik er achter dat als ik dat gedaan heb, dat ik iets voed. Mijn verleden werd er alleen maar groter door, de last voelde zwaarder, de wond was opengegaan door er over te praten. En daar was het dan gestopt... Op die manier praten, dat lost niets op! Het verleden werd gevoed, het werd zo groot, dat het mijn heden overschaduwde, mijn heden was niet sterk genoeg tegen het onkruid dat mijn verleden werd. Als ik niet uitkeek zou het onkruid uit mijn verleden, de groeiende bloem die gemaakt is om te bloeien op Zijn tijd, gaan verstikken. De weg van herstel Ik heb geleerd hoe ik mijn wonden goed kan verzorgen, iets kan doen om ze te laten genezen. Al moet ik zeggen, genezen was ook eng. Wat als de wond dicht was, er een mooi litteken gekomen was, wie zou ik dan zijn? Wie zou ik zijn zonder die pijn? Het hele proces om te herste

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik