Doorgaan naar hoofdcontent

Relaxt in deze wereld

Wat is het toch in de mens dat het altijd als eerste moet zorgen voor zichzelf.
Op verschillende manieren.
Het kan mij verbazen!!

Inhalig met eten, bang tekort te komen, haantje de voorste als er iets gedeeld word, toeteren als je net twee tellen te lang stil blijf staan voor het stoplicht, net even voor je proppen op de rotonde, rennen om voor je bij de kassa te staan, urenlange rijen als er een nieuwe telefoon uit kom.

Waarom zit dit in ons?

Het is het meest opgevallen bij mij toen ik terug kwam van bidden en vasten.
Bij beide keren!
Daar ben je aan de ene kant zo bezig met jezelf, met krijgen wat je nodig hebt, met het vervullen van een verlangen.
Maar als ik kijk hoeveel er daar stil gestaan word bij anderen.
Hoe er echt samengeleefd word!
Met 400, 500 of meer mensen bij elkaar, en het gewoon gezellig maken als er een plaspauze is.
Geen dringen, geen ruzie.
Of bij de sappauzes, met 5 kannen sap, flinke rijen ervoor maar het maakt niet uit of iemand voor dringt, al gebeurd het eigenlijk niet doet het mij niks.

En dan kom je terug, het lijkt wel of je terug komt op aarde en dat je er echt even af geweest bent, maar toch weet ik dat dit niet zo is.
Maar dan is het contrast zo groot.
Ik rij, ja zelfs de eerste keer, heerlijk relaxt terug.
Misschien iets te relaxt voor mijn mede weg gebruikers.
Heerlijk sociaal, ruimte makend voor anderen, gezellig kletsend met mijn passagiers, ondertussen contact houdend met de kindjes aan het thuisfront.

Bijzonder hoe heerlijk dat relaxte gevoel, maar hoe kwetsbaar in deze wereld vol met druk, ik probeer het vast te houden, maar betekend dat juist niet loslaten?
En dan word er over mij gezegd dat ik zelfs al heel relaxt van mezelf ben.
Misschien in uitten, maar ik beken, niet altijd in mijn hoofd hoor!
Hoe relaxt ben jij?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ervaringen van God in mijn leven

Als ik denk aan God ervaren? Dan voel ik mij rijk... Gouden tip Ik heb op heel veel momenten in mijn leven God mogen ervaren. Iedere keer weer raakte het mij en het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. In mijn leven heb ik veel moeilijke dingen meegemaakt. Dat is waarom iemand mij ooit een geweldige tip gaf: Schrijf de ontmoetingen en ervaringen met God op! Want ja, moeilijkheden zullen blijven komen. Doordat ik zoveel mooie momenten met God mocht ervaren en opschrijven, had ik iets tastbaars voor als het tegen zat. Als ik dan mijn notitieboek erbij pakte waarin ik deze momenten had opgeschreven, dan lukte het mij om mijn focus te veranderen. Ik kon kijken naar God en Zijn werk in mijn leven. Daardoor zakte alle angst en alle zorgen. Want het liet mij zien: God is erbij in jouw leven. Altijd! God in de diepte van mijn leven Al jong mocht ik God voor het eerst ervaren. Op een dieptepunt in mijn geloofsleven. Ik was twaalf jaar, en had toen al zó'n drie

God zorgt voor mij!

Vertrouw op God Hij zorgt voor je! Dit staat op een kaartje dat ik al een paar weken geleden mocht ontvangen. Dit kaartje heb ik bij de foto van mijn moeder gezet. Als bemoediging, maar ook als reminder aan beloften die God gedaan heeft. Wat ik merkte is dat ik heel snel achter deze quote het volgende zeg: Als ik. Hier wat voorbeelden van wat ik bedoel: Als ik maar bid Als ik maar Bijbel lees Als ik Hem vraag Als ik Gisteren kreeg ik een inzicht dat ik met jullie wil delen. Ik las deze Bijbeltekst: Want ieder die zijn leven wil behouden, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest omwille van mij, zal het behouden. Mattheüs 16:25 Het gaat niet om mijn ik, het gaat niet om wat ik doe. Pasen 2018 leerde mij: Het gaat om wat God doet, om wat Jezus heeft gedaan! Mijn ik, of in deze situatie als ik.... Het maakt God alleen maar kleiner. Zolang ik denk, geloof of mezelf voorhou dat ik iets van God heb ontvangen door mijn ik, dan maak ik mijn ik te groot. Er is niets wat ik

God voert de strijd voor mij!

Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden. ( 2 Timotheus 4:7) Afgelopen weken heb ik strijd ervaren. Hierover schreef ik al eerder, licht en luchtig , het maakte mij zo moe. Alsof het mij verlamde. Het was geen strijd tegen andere mensen. Heel eerlijk? Het was meer een innerlijke strijd tegen mezelf. Dat ik een strijd ervaar in mijn denken heb ik al vaker gedeeld op deze blog. Ook in de link die ik nu deel lees je hier iets over. Die strijd maakte dat er een soort mist in mijn hoofd aanwezig was. Hoe leuk het ook is in mijn leven, ik zat met dingen in mijn hoofd die het zwaar maakte om te genieten, om rust te ervaren. Totdat ik twee geleden de Bijbeltekst in 2 Timotheus las. Nieuw inzicht Ik strijd tegen mezelf. Het is niet alleen strijd in mijn denken, maar ook strijd om te mogen zijn. Heel vaak schoof ik mezelf opzij. Zo wrong ik mij voor alles en iedereen in bochten. Zonder iets te zeggen. Dit gaf moeite en gedoe bij